Tussen jou en m(e)ij: Wat ik allemaal niet gezegd heb

#TUSSENJOUENM(E)IJ - Wat ik allemaal niet gezegd heb - EdivaniaLopes.nl
Het heeft lang geduurd voor ik wist wat ik hier wilde schrijven. Ik wilde van het laatste artikel van #tussenjouenm(e)ij namelijks iets groots maken. Het idee was om alle artikelen en conclusies af te gaan, om alle handvatten opnieuw onder de loep te nemen en te herzien waar nodig. Klinkt als een heel goed plan, zit structureel ook vrij stabiel in elkaar, maar het schiet voorbij aan mijn doel met deze #meimaandmijnmaand.

In de eerste instantie was ik in mijn blog op zoek naar een manier om mezelf te uiten. Ik begon met schrijven omdat ik me niet kon voorstellen iets anders in m’n leven te doen. Naarmate het een steeds groter onderdeel werd van mijn leven, wilde ik echter ook gehoord worden (ironisch, gezien het feit dat iedereen die mij persoonlijk kent weet dat ik nooit m’n mond kan houden).

Deze maand was echter anders. Ik heb deze maand geschreven om hetgeen waar ik van hou om te kunnen zetten in iets waar ik kracht en inspiratie voor andere facetten van het leven uit kan putten. Er zijn talloze artikelen op het internet te vinden over de voordelen van schrijven voor je geestelijke gezondheid en ik moet zeggen dat deze maand vrij therapeutisch was. Het schrijven dat ik gedaan heb gaf stof tot nadenken of wakkerde interesses aan die ik weggestopt had. Ik ben het halve internet af geweest op zoek naar inspiratie en houvast en vond die ook. De Youtube-kanalen en filmpjes die ik met jullie gedeeld heb zijn nog maar het topje van de ijsberg.

Edivania Lopes Duarte - Selfie - Poging 1

Een passend antwoord
Voor mezelf was deze maand er een van confrontatie. Veel daarvan heb ik gedeeld, maar ik heb ook heel veel voor mezelf gehouden. Voornamelijk omdat het voelt alsof ik de dingen wilde zeggen die mensen stil houden. Bedenk je dit maar: het standaard antwoord op “alles goed?” is “ja” en het geven van een ander antwoord zorgt voor ongemak. Erger nog; het is een antwoord dat je niet zou mogen geven omdat je positief en met opgeheven hoofd de – let wel! – samenleving moet trotseren. De normen en waarden die je van je ouders geleerd hebt dienen ertoe je klaar te stomen voor een maatschappij die je graag omarmt zolang je past. En dat passen, dat wrikt bij mij.

Ja, mensen doen steeds meer wat ze willen. Ze creëren hun eigen banen, geven zich helemaal bloot en zijn “unapologetically myself”. Prachtig. Maar dit lijkt een elite te zijn. Een elite waar ik wanhopig bij wil horen. Het is alleen zo ontzettend lastig om een omslag te maken als je opgevoed bent met het idee van zekerheid en van doen wat je minder leuk vindt om later alles te doen wat je hartje begeert.

Om hieraan te ontsnappen ben ik begonnen in The 4-hour Work Week van Timothy Ferriss. Het boek heb ik alleen nooit uitgelezen omdat het me al snel duidelijk werd dat mijn geluk ten koste zou moeten gaan van een ander z’n passies. Dit is even kort door de bocht gezegd, maar Ferriss zijn methode voor het komen waar je wilt verandert je in de persoon waar je eigen baas een hekel aan heeft. En dat wil ik niet. Teleurgesteld en gefrustreerd legde ik het boek weg en nu zwerft het door het huis in de hoop weer opgepakt worden.

Edivania Lopes Duarte - Selfie - Poging 2


Wat doen we nu?
Ik denk dat het neerkomt op zelfkennis. Dat als je stevig genoeg in je schoenen staat, je sneller de stappen neemt die anderen niet durven. Dit is het soort zelfvertrouwen en stabiliteit waar ik naar zoek. Het is niet dat ik stilsta, maar elke stap vooruit wordt gevolgd door een lange adempauze. De Ikigai-oefening durf ik bijvoorbeeld nog steeds niet af te maken en de “current me vs. future” me oefening leg ik ook altijd met een sprongetje in m’n hart weg. Hoezeer je je namelijk ook in de goede richting beweegt, het lijkt alsof het altijd een aanslag zal blijven op je lichaam om het een richting in te sturen die er niet natuurlijk aan is.

Het is eng om te doen wat je wilt. Het is eng om te zijn wie en wat je wilt zijn, omdat het sowieso betekent dat je los moet breken uit de koekjesvorm van de samenleving. Je moet de ballen hebben om een van de excentriekelingen te zijn waar we zelf al naar staren en over fluisteren. En wil je dat wel? Zelfs als het antwoord daarop “ja” is, kost het nog ontzettend veel moeite om jezelf mentaal naar een plek te brengen waar je je op je gemak voelt bij die beslissing. Het is een kwestie van gewenning, dat weet ik haast zeker, maar ik weet ook dat alle begin moeilijk is. Zo ook deze.

Toch wil ik het proberen. Toch wil ik niet het zoveelste speculaaspoppetje zijn; het standaard “product van de Nederlandse samenleving” . Ik voel het namelijk kriebelen en ik voel dat de dingen waar ik nu mee bezig met en waar ik me nu mee omring me grotendeels niet genoeg recht aan doen. En ik weet bijna zeker dat dat ook voor jou geldt. Vandaar dat ik je ook mee wilde hebben; om te zien of we samen de moed konden opbrengen om dat dagelijkse ongemak bevragen. Ik hoop ook dat het nu knaagt bij je. Dat je me stiekem vervloekt omdat je nu meer en anders wilt en omdat je je anders wilt voelen. Het spijt me echter niet als dat mijn schuld is.

Edivania Lopes Duarte - Selfie - Poging 3

Ik vraag je alleen of je – mocht je je zo voelen – het gevoel niet wilt negeren, alsjeblieft. Ik ben er namelijk al jaren mee bezig en ik merk dat het me steeds meer energie kost om me koest te houden. Energie die ik in veel mooiere dingen kan steken. Zoals die dingen waar ik zo van hou, inderdaad. Welke dingen zijn dat voor jou? Ik weet dat je nu na begint te denken, misschien zelfs voor je uit mompelt. Zet het op papier, speel ermee en bouw het uit. Waar hou je van? Doe dat. Zonder excuusjes. Ik ben er al mee begonnen, nu nog zien waar ik terecht zal komen.

Bedankt dat je mee geweest bent deze maand. Ik snap dat het plaatsen van een reactie soms gek voelt, dus jullie zijn wat minder makkelijk te ontdekken voor elkaar, maar ik heb jullie wel gezien. Dus bedankt.

Veel succes,

veel liefs,

Vany

2 reacties op “Tussen jou en m(e)ij: Wat ik allemaal niet gezegd heb”

  1. Awesome stuk wederom, lekker bezig weer! Verandering blijft lastig, zowel op maatschappelijk als op individueel niveau. Laten we allemaal iig proberen te doen wat ons geluk brengt. Laten we daartoe uitvinden wat ons niet enkel op de korte termijn, maar juist vooral op de lange termijn geluk brengt. Laten we dansen en feesten op onze quircks en misfittigheid en de maatschappij laten zien hoe de wereld ook kan zijn. Thanks voor je hulp uk!

    • Fijn om te horen! Er valt ontzettend veel te zeggen voor gewoon te bestaan. Niet lethargisch, maar intuïtief en precies zoals het diep van binnen voor je bedoeld is. Dat is wat ik wilde zeggen en ik denk dat je het goed vast hebt weten te pakken.

      Laat me weten hoe het je vergaat. Ik ben enorm benieuwd en wellicht leer ik er ook iets waardevols van.

      Liefs,

      Vany

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *