Ken je die momenten waarop je met iemand afgesproken hebt en je loopt het cafeetje binnen en ziet diegene meteen zitten in een hoekje, diep weggezonken in gedachten waar je alleen maar naar kan raden. De gezellige donkere kleuren en het kaarsje op de tafel doen op dat moment zoveel. Onopgemerkt loop je op het tafeltje af en dat gezicht dat je al zo lang kent, waarvan je alle trekjes uit je hoofd kent, krijgt opeens iets anders, iets dat je niet kunt verklaren. En als je bij het tafeltje aangekomen bent en de aandacht op jou wordt gevestigd is het weer weg, maar het enige dat je kunt denken is: God, wat ben je mooi.