Zoals je je in bed omdraait om me te kussen, zo zou alles in het leven eigenlijk moeten zijn. Er komt iets in beweging, je voelt een tweede hartslag dichtbij komen en je weet wat er zal volgen. Toch verwacht je het ergens niet. Alsof dat scenario dat zich al talloze keren heeft voltrokken geen garantie biedt voor de toekomst. Alsof alle tijd en moeite die je gestoken hebt in het verdienen van die slaapdronken liefdesverklaring uiteindelijk verspild zijn. Je durft er ook bijna niet op te hopen, op die goede afloop waarin alles waar je voor gewerkt hebt precies is wat je krijgt.

Iedere voorbereiding is dan incompleet, schiet tekort, omdat op het moment dat je verwachtingen krijgt je ook dromen in elkaar knutselt. Het is af en toe ook fijn om te dromen, maar het zorgt er wel voor dat de realiteit uiteindelijk niet genoeg is. Trek je dromen van je ambities af en je hebt een realistischer toekomstbeeld om je voor in te zetten en naar toe te leven. Begrijp me niet verkeerd, droom naar hartenlust, maar vergeet niet om jezelf af en toe van je wolkje af te roepen zodat je met beide benen weer op de grond kunt staan.
Het voelt ook als een eeuwigheid, die draai. Een regelmatige ademhaling maakt plaats voor een ontevreden zucht en het geritsel van de dekens doorbreekt het geroezemoes van de stilte. Ademloos lig ik te wachten tot ik je arm om mee heen voel, dat eerste tekentje dat het “allemaal zo slecht nog niet” gaat. En terwijl je met jouw hand de mijne omsluit, voel ik eindelijk die twee lippen op mijn wang. En vervolgens die glimlach die zich vormt terwijl je je gezicht begraaft in m’n nek. Dan is er alleen nog maar dankbaarheid. En geluk.