En toen blies een grote olifant het verhaaltje uit.

Dit zou het einde moeten zijn van een verhaal. Maar wat als het doel het beginpunt wordt en het beginpunt de ontwarring van het doel?
Stel dat je begint in een staat van totale rust en puur geluk en dat dat allemaal achter elkaar verdwijnt. Dan sta je daar in het oog van je eigen orkaan en ben je gedwongen te zien hoe de dingen die je bereikt hebt, de dingen die je gedroomd hebt en het leven dat je opgebouwd hebt, de lucht in getild worden en spottend om je heen blijven draaien voordat alles de wereld in geslingerd wordt.

Je zult de olifant vervloeken, terwijl je je tegelijkertijd afvraagt of het zou helpen jezelf die windhoos in te werpen, of je vastklampen aan de dingen ervoor zou zorgen dat het ter aarde stortte waarna je het terug kon slepen naar het gebied “mijn leven”. Maar omdat wij mensen zelden dapper zijn, zul je toch blijven staan en met tranen in je ogen toekijken terwijl de chaos om je heen steeds groter wordt.
Het enige dat nu rest is wachten tot de olifant uitgeraasd is, er genoeg van heeft gehad. En dan is het maar hopen dat hij wat heeft achtergelaten om je een beetje vooruit te helpen. Dan is het de vraag of de dingen die niet over de aarde verspreid zijn, de moeite waard zijn om weer op te bouwen en sterk genoeg zijn om de fundering te vormen voor de “nieuwe toekomst”. De toekomst waar je in leefde is immers met een groot kabaal de lucht in geslingerd en bleek uiteindelijk het hoopvolle heden te zijn.
Maar waar moet je beginnen? Is het genoeg om te beginnen bij het begin en te stoppen als je het einde bereikt hebt? Misschien is het het beste te beginnen bij het einde, bij de olifant. Toen hij nog dat kleine olifantje was dat in jouw jeugd triomfantelijk elk verhaal tot een goed einde bracht en jou in slaap wist te sussen met zijn liefdevolle zuchtjes. Hij is je nu heus niet slechter gezind. Hij vertelt alleen een ander verhaal, een verhaal zonder de belofte van een goed einde, zonder “en ze leefden nog lang en gelukkig”. Hij vertelt nu het leven dat jij opbouwt en afbreekt in hysterische buien en blinde liefdeloosheid.
De orkaan was niet zijn keuze en met tranen in zijn ogen raakte hij kwijt wat jij in al die jaren verzameld hebt, maar hij bedoelt het niet slecht. Heus niet.