Altijd zit hij achter het raam, gescheiden van mij. Ik heb hem nog nooit echt ontmoet, maar iedere keer dat ik die lange straat door loop speur ik de ramen af. En altijd is hij er. Soms zit hij in een luie stoel met zijn nek gestrekt om over het vensterbank heen te kunnen kijken. Soms staat hij er maar.
Gisteren kon ik hem niet vinden, terwijl ik al bijna de straat uit was — ik weet na jaren immers nog steeds niet precies welk huis het is. Met een beteuterd gezicht en een hoofd vol horrorscenario’s liep ik door. En toen vond ik hem; met zijn handen leunend op het vensterbank en met zijn gezicht bijna tegen het glas aan geplakt. Opgelucht zwaaide ik en met een brede glimlach en fragiel enthousiasme zwaaide hij terug. Mijn favoriete straatwachter.